Mediterraan golfen in Zuid-Zweden
Golf in Zweden is jong, hip, en cool.
Ondanks dat ik ontzettend verwend ben door de vele golfbestemmingen die ik al heb mogen bezoeken word ik af en toe toch nog steeds verrast. Toen ik een uitnodiging kreeg voor een golftripje naar Zuid-Zweden dacht ik “Leuk, er komen veel goede spelers uit Zweden, ben benieuwd.”, nou het was om zo te zeggen een echte eye-opener.
Zweden is een golfland bij uitstek. De Zweedse golffederatie heeft ongeveer 600.000 geregistreerde golfspelers, en dat op een bevolking van 8 miljoen inwoners. Het is opmerkelijk dat ongeveer 70% hiervan spelers tot 21 jaar oud zijn! De Zweedse golffederatie heeft een duidelijke structuur neergelegd om het golf in Zweden te ontwikkelen en goede spelers de kans te geven zich te ontwikkelen. Er wordt veel in de opleiding van jeugd geïnvesteerd. Zo heeft de Zweedse golffederatie in de stad Klippan een eigen Golf Academy. Dit is een combinatie van voortgezette schoolopleiding en golf voor spelers vanaf 16 jaar. Uit ieder geboortejaar kunnen zich jaarlijks acht nieuwe studenten kwalificeren voor deze opleiding. Voor wie zich niet kwalificeert zijn er door heel Zweden nog 12 zogenaamde golfgymnasia. En het zijn niet alleen de Zweedse Golffederatie en golfclubs die zich voor de jeugd inzetten, ook de kledingfabrikanten spelen hier goed op in. Er zijn diverse Zweedse kledingmerken die flitsende, vlotte en trendy jonge golfmode produceren. Felle kleuren en opvallende motieven en designs kenmerken de kleding van de jonge Zweedse golfer. De Zweedse professionals op de Tour zijn een goede exponent van de Zweedse golfmode.
In Zweden is golf ook een familiegebeuren.
Ook op academisch niveau kan men opleidingen voor de golfbusiness volgen. Zo heeft men aan de business schools de mogelijkheid om opgeleid te worden tot manager van een golfbaan. De Zweedse golfopleidingen staan zo goed aangeschreven dat wereldwijd veel golfbanen inmiddels Zweedse golfpro’s en managers aantrekken in plaats van Engelse.
Ook in Engeland is men tot deze conclusie gekomen en heeft de Engelse Golfbond de 31-jarige Peter Mattson (voormalig hoofdcoach van de Zweedse pro’s en topamateurs) sinds enkele jaren als Director of Coaching for the English Golf Union aangesteld om het golf in Engeland weer op een hoger peil te brengen. Dat is nog eens wat, een buitenlander die in Engeland het golf weer op de rails moet zetten, alsof een Nederlander een Chinees gaat leren met stokjes te eten! Al met al is het dus niet moeilijk om te begrijpen waarom er zoveel goede Zweedse spelers zijn. Na Engeland heeft Zweden de meeste spelers op de Europese en Amerikaanse tour.
Er zijn twee manieren om naar Zuid-Zweden te reizen. Met de auto vanuit Amsterdam doe je er ongeveer 8 uur over inclusief de overtocht met de boot van Duitsland naar Denemarken. De andere mogelijkheid is per vliegtuig. Het meest handige is dan om op Kopenhagen te vliegen en daar een auto te huren. Zodra je het vliegveld afrijdt ga je dan direct rechtsaf de brug naar Zweden op en een half uur later ben je in Zuid-Zweden. Nog een uurtje verder en je bent in Halmstad.
De warme golfstroom die door het Kattegat stroomt zorgt voor een heel mild klimaat. Normaal sneeuwt het hier niet in de winter en kan er het hele jaar door golf gespeeld worden. Tot mijn verbazing zag ik hier ook pijnbomen en cypressen, redelijk Mediterraans!
Halmstad is van oorsprong een vissersdorp en daarna gegroeid tot handelshaven.
HALMSTAD is een kustplaats die in tweeën wordt gedeeld door de rivier de Nissan (jawel, net zoals het automerk). Halmstad is zoals veel kustplaatsen oorspronkelijk ontstaan uit een vissersdorp. Zo ongeveer in de 13e eeuw begon het dorp uit te groeien tot een stad en in 1307 werden aan Halmstad de stadsrechten toegekend. Door de centrale ligging aan de kust tussen Kopenhagen en Gothenborg werd Halmstad een handelsplaats met een belangrijke haven, wat het ook heden ten dage nog steeds is. Tot 1645 behoorde Halmstad trouwens tot het Deense gewest Halland. Pas in 1645 ging het over in Zweedse handen. De stad heeft in 2007 met een groot feest haar 700-jarig jubileum gevierd.
In de directe omgeving van Halmstad zijn er 11 golfbanen te vinden, een ruime keuze derhalve. Ik bezocht voor u “Bäckavattnets Golfklubb”, “Halmstad Golfklubb” en “Holms Golfklubb”. Bäckavattnets Golfklubb is een par 71 van 5.580 meter van de gele tee’s. De kortste par-3 meet 120 meter en de langste par-5 is 460 meter. Geen al te lange baan dus….. maar wel redelijk geaccidenteerd.
Bäckavattnets Golfklubb hole 9.
De negende hole is een plaatje. Een par-3 van 135 meter. De tee bevindt zich op een klif die vanaf een metertje of 20 hoogte uitkijkt op de green die aan de voorkant en linkerkant beschermd wordt door een watertje. Bij je afslag wordt je vanuit de diepte gadegeslagen vanaf het terrasje bij het zogenaamde “Halfway House”. Zodra er wordt afgeslagen stopt iedereen even met eten en drinken om te zien hoe je het er vanaf brengt. Het is in Zweden trouwens een goede gewoonte dat er na 9 holes even gepauzeerd wordt om iets te eten en te drinken.
Bäckavattnets Golfklubb hole 12.
De 12e hole is in mijn ogen de signature hole van deze baan, een echte superhole! Een par-4 van 325 meter met over de hele lengte links langs de smalle fairway water, van de tee tot en met de green. De rechterzijde van de fairway wordt afgebakend door bos. Zowel de tee als de green zijn verhoogd. Vanwege de smalle fairway is precisie vanaf de tee gevraagd. De approach naar de green moet goed de lucht ingaan en op de green landen anders rolt de bal terug in het dal voor de green. Prachtige hole!
De 15e hole is een par-3 van 140 meter waarbij de verhoogde tee en de green zich op ongeveer gelijke hoogte bevinden. Tussen tee en green is alleen een diep dal met een beekje. Zowel de tee als de green is uitgehakt in het bos, hier schieten woorden tekort om te beschrijven hoe mooi het is. Op deze hole worden de kuiten trouwens danig op de proef gesteld, eerst van de tee naar beneden en vervolgens omhoog naar de green. Ook de resterende holes zijn zeer aangenaam om te spelen en leiden ons weer terug naar het clubhuis waar het vochttekort direct wordt aangevuld.
Hier werd om de Solheim Cup gespeeld!
De Noordbaan van de Halmstad Golfklubb is een Amerikaanse stijl baan met een lengte van 5.955 meter vanaf de gele tee met een par van 72. In 2007 werd hier tussen de Europese en Amerikaanse professional dames om de Solheim Cup gestreden die helaas door de Amerikaanse dames met 16-12 werd gewonnen. De baan is overwegend vlak met een paar geaccidenteerde holes. Zo is de vijfde hole een par-5 van 533 meter (548 meter van de witte tee) met stroke-index 1. Vanaf de tee moet naar de hoger gelegen fairway geslagen worden die 180 meter verderop ligt. Hard werken dus!
Spanje? Portugal? Nee, Halmstad Golfklubb in Zuid-Zweden!
Ook hier is de 12e hole de signaturehole. Een par-4 van 386 meter met stroke index 2. Vanaf de verhoogde tee kijk je neer op een smalle fairway met een lichte dogleg naar links en halverwege links van de fairway een bult met bomen waarna de fairway de diepte in duikt richting green die weer verhoogd is met in het dalletje voor de green een stromend beekje. Prachtig mooi en zeer uitdagend. Het probleem is dat het landingsgebeid voor de drive niet heel erg breed is maar dat je toch voldoende lengte van de tee nodig hebt om de bal goed op de rechterzijde van de fairway te krijgen om een open slag naar de green over te houden. Dilemma, dilemma dus. Het is verstandig om bewust op de bogey te spelen met altijd nog de kans op een par, of je kan gewoon knallen vanaf de tee en maar zien. Wat mij op deze baan opviel was dat er ontzettend veel jeugd rondliep, de club is ook erg actief met de jeugd en je ziet hele gezinnen samen oefenen of spelen.Zo werkt Zweden aan de toekomst!
Op Holms Golfklubb hebben de holes of water, of veel bomen!
De derde baan onder de rook van Halmstad die we bezoeken is Holms Golfklubb. Een uitdagende par-72 baan van 5.780 meter. De baan is redelijk open en maakt gebruik van de natuurlijke vormen en accidentatie van het landschap. Hierdoor zijn er redelijk open holes gecreëerd met hier en daar leuke hoogteverschillen. Zo is de tweede hole een par-4 met stroke-index 2 van 338 meter. De tee is verhoogd en de fairway loopt in een lichte dogleg naar rechts. Niet zo’n lange hole is je eerste gedachte. Langs de rechterkant van de fairway loopt een beekje tot aan de green en de hele linkerkant is out of bounds. Toch niet zo simpel dus. Op de holes waar geen bomen zijn is altijd water in het spel, en waar geen water is zijn altijd veel bomen. O ja, bunkers vind je overal. Een monsterhole is de 12e, een par 4 van 392 meter met water, bomen en bunkers. Wat deze hole extra lastig maakt is dat je op deze hole meestal de wind tegen hebt. Ook deze baan is een echte kuitenbijter.
Ljonghusens Golfklubb, een echte linksbaan, open en veel wind.
Op naar de vierde en laatste baan van deze reis, LJUNGHUSENS GOLFKLUBB vlakbij Malmö. Een par-72 van 5.895 meter. Deze baan is voor de liefhebbers, een echte linksbaan. Direct aan zee en vrijwel geen bomen waardoor de wind vrij spel heeft. Windkracht 2 is “windstil” en windkracht 4 wordt hier beschouwd als een aangename bries. Zoals op een linksbaan verwacht kan worden dus veel taai duingras en heide. Neem vooral voldoende ballen mee! Volgens de kenners is deze baan een kruising tussen het Belgische Knokke en Houthalen en een echte topbaan. Ik vond hem erg mooi en waanzinnig moeilijk. Mijn tas ging in ieder geval lichter terug naar huis. Waarom zou je al die ballen ook weer mee naar huis willen nemen, allemaal ballast. Een linksbaan speelt door de invloed van de wind zo anders dat iedere hole op zich iedere keer een aparte uitdaging is. De hole die mij het meest is bijgebleven is hole 17. Een par 4 van “slechts” 340 meter met een dogleg naar links. En waarom is hij mij het meest bijgebleven? Misschien wel vanwege de vijf ballen die hier besloten dat zij niet meer met mij mee naar Nederland terug wilden, nou dat moeten ze dan maar zelf weten. Deze baan vergt en intelligent spel en goede vaardigheden. Ik zag een paar vaste leden spelen die de ballen niet hoger dan vier meter sloegen en geen last van de wind hadden. Dat is dus een heel ander spel, ik heb nog veel te leren.
Al met al moet ik zeggen dat ik een ervaring rijker weer terug naar huis ging en één ding weet ik nu al zeker: Zuid-Zweden heeft mij niet voor de laatste keer gezien!
Tekst en foto’s: Eric Veenhuyzen
