Wassenaarse Golfclub Rozenstein

Op Rozenstein is geen gebrek aan water!

“De golfclub is opgericht in 1984. De golfbaan heeft een parkachtig karakter met licht glooiende fairways en is doorsneden met watergangen die de vele vijvers met elkaar verbinden. De baan bestaat uit een Noord- en een Zuid-baan. De Zuidbaan kenmerkt zich door fraaie bosschages doorsneden door watergangen die de verschillende vijvers met elkaar verbinden. De Noordbaan heeft een meer open karakter met uitzicht op duinen en bollenvelden.”

Met bovenstaande tekst omschrijft de Wassenaarse Golfclub Rozenstein zichzelf op hun website. Dat er water op de baan voorkomt is eigenlijk een understatement, want op alle 18 holes komt eigenlijk in meer of mindere mate water voor, hoewel het water op de holes 1, 2 en 9 verborgen ligt achter bosschages en bomen. Maar het ligt er wel degelijk, en een slecht geraakte bal kan er zonder problemen in terecht komen.

De baan meet van de gele tees 5.627 meter en vanaf de rode tees 4.716 meter. Naar de huidige maatstaven dus geen lange baan, maar het gebrek aan lengte wordt dus ruimschoots gecompenseerd door het aanwezige water wat de speler dwingt om met beleid en overleg te spelen.

De prachtige hole 1.

Ondanks het vele water is de baan geschikt voor spelers van alle niveaus. De hogere handicapper die nog niet zo ver slaat, kan hier een prima ronde spelen en het water omzeilen zonder geconfronteerd te worden met lange moeilijke slagen over water. De lagere handicapper die wel ver slaat, kan hier ofwel voor aanvallend spel kiezen en hier en daar een slag winnen ofwel behoudend spelen en voor een degelijke ronde gaan.

Hole 4, een par 4 dogleg naar rechts van 354 meter is een uitdagende hole waar twee keer water in het spel komt, bij de afslag en bij de approach. Door de bunkers rechts in de knik op driving distance is het belangrijk links op de fairway te blijven. Ondanks de geringe lengte van 354 meter is deze hole met stroke index 1 wel de moeilijkste hole van de baan, koppie-koppie dus!

Bahalve water zijn er ook bunkers.

Hole 7, een par 5 van 461 meter (en par 4 van 368 meter voor de dames!) is een schots aandoende hole door de glooiingen en richels in de fairway en de 10 bunkers . Doordat de fairway op 220 meter links en rechts door bunkers wordt bewaakt is het landingsgebied van de afslag voor veel spelers griezelig smal. De longhitters slaan hier uiteraard gewoon voorbij.  De hele linker zijde van deze hole is out-of-bounds, wat voor linkshandigen een extra uitdaging is. De approach naar de green is door de drie bunkers redelijk uitdagend.

Hole 13 is een par 5 van 441 meter (voor de dames een par 4 van 379 meter) is bij de afslag uitdagend vanwege het water direct links bij de afslag en het water rechts op driving distance. In principe is de green voor spelers met een redelijke lengte in twee te halen, maar dan vergt de slag naar de green wel de nodige precisie vanwege het water rechts voor de green. Een extra moeilijkheid op deze hole is dat de eerste 150 meter direct rechts van de afslag out-of-bounds is. In mijn ogen de mooiste hole is hole 14. Een par 4 van slechts 318 meter die vanwege het vele water links langs de hole en het water links van en voor de green met beleid en precisie  gespeeld moet worden.

Ook op de slothole is er weer water te vinden.

Hole 18, de slothole, is een leuke par 4 van 338 meter met een uitdagende slag naar de semi eilandgreen. Hier kan een goede score nog teniet gedaan worden of extra puntjes verdiend worden. Het is opvallend dat holes 7, 13 en 15 voor de dames en de heren een verschillende par hebben, dat zie je niet vaak.

Een gezellig clubhuis met een gezellig terras voor na de ronde.

Na de ronde is het goed toeven in het gezellige clubhuis in cottage stijl, en bij goed weer op het terras, waar het vriendelijke personeel van de horeca zich graag over de gasten ontfermt om de inwendige mens te versterken! De Wassenaarse Golfclub Rozenstein is misschien redelijk onbekend bij een heleboel golfers, maar zeker de moeite waard om een keer te bezoeken, echt een dagje uit!

Tekst en foto’s: Eric Veenhuyzen

Comments are closed