Golf in Italië: Asolo Golf Club – Het domein van United Colors of Benetton
De golfbaan is prachtig in het glooiende landschap geïntegreerd.
De passie voor golf van Gilberto Benetton, de President van Asolo Golf Club, die samen met zijn broers Carlo en Luciano en zuster Giuliana de board van United Colors of Benetton vormt, komt overduidelijk tot uiting in de hoge kwaliteit van de gehele entourage.
Het prachtige clubhuis met op de voorgrond hole 9.
Het prachtige luxe clubhuis voorzien van alle faciliteiten en de fantastisch aangelegde en onderhouden golfbaan is werkelijk een bron van plezier voor spelers van alle niveaus. De vanzelfsprekendheid waarmee alles klopt en perfect voor elkaar is, heeft een bepaalde ingetogenheid, nergens is het protserig of schreeuwerig. Alsof men niet te koop wil lopen met al het moois dat ze hebben neergezet. Je hebt als gast eigenlijk het gevoel dat je een oude vriend bent die op bezoek komt. En als je mocht denken dat de golfclub een uithangbord van United Colors of Benetton is, dan heb je het helemaal mis. Integendeel, uitingen van United Colors of Benetton zijn bijna opvallend afwezig. Dat is pas chique, als je het je kan permitteren om op je eigen golfbaan niet nadrukkelijk aanwezig te zijn!
Op Asolo Golf Club is ook veel water te vinden.
Asolo Golf Club is één van de 18 golfbanen in de Veneto regio, wat de Veneto regio direct tot een aantrekkelijk reisdoel voor golfers maakt omdat Veneto ook een schat aan cultuur en historie en culinaire schatten te bieden heeft als je ietsje meer wilt dan alleen maar golf spelen. Maar genoeg hierover, we zijn tenslotte gekomen om te golfen, dus op naar de golfbaan.
Er zijn drie lussen van 9 holes: rood, geel, en groen, waarbij de combinatie rood/geel de officiële 18-holes championship course is en de groene lus bedoeld is voor wie slechts 9 holes wil spelen. Alle drie de lussen hebben een par van 36 en ontlopen elkaar in lengte niet veel. Dus ook als je “slechts” 9 holes op de groene lus wil spelen, geniet je van hetzelfde niveau dat de 18-holes baan biedt.
Op Asolo Golf Club moet je wel met beleid spelen, blind de bal wegmeppen wordt vaak afgestraft.
De 18-holes baan heeft dus een par van 72 en meet vanaf de heren tee 5.873 meter en vanaf de dames tee 5.120 meter. Dat lijkt naar de huidige maatstaven niet al te lang, maar toch voelt de baan niet kort aan. Dat heeft zeker te maken met het glooiende landschap waarin de baan ligt. Natuurlijk is het simpel om lengte te maken bij de slagen van boven naar beneden, maar dan wordt toch ook wel weer om precisie gevraagd. Dus blind de bal wegbeuken lijkt misschien wel heel aanlokkelijk, maar kan makkelijk verkeerd uitpakken. Dat kan misschien ook te maken hebben met het feit dat op 15 van 18 holes water in het spel komt. Verstand en precisie zijn op deze baan beslist nodig.
Op hole 3 Rood onder andere water langs de linkerzijde van de fairway.
De baan blinkt uit vanwege de hoge kwaliteit van fairways, greens en bunkers. Daarnaast is de baan wondermooi geïntegreerd in het glooiende landschap dat sterk aan het Toscaanse landschap doet denken. Het is moeilijk om op zo’n mooie baan een paar holes er uit te lichten, maar vooruit dan maar. Hole drie rood is een par-4 van “slechts” 338 meter, maar wel met stroke index 3 . De moeilijkheid op deze hole ligt hem in het feit dat er drie maal water in het spel komt. De perfecte afslag is een afslag van ongeveer 245 meter die terecht moet komen op een redelijk smalle landingsplek om een wedge naar de green over te houden. Maar dan moet je wel eerst twee keer water gepasseerd zijn. Een slechte afslag wordt dus afgestraft door het water. De andere optie is een afslag van ongeveer 200 meter om een approach van 140 meter over te houden waarbij de green dan bewaakt wordt door water aan de voorkant en de linkerkant. Zoals gezegd, het koppie goed gebruiken en met precisie spelen!
Hole 11 (hole 2 geel) is voor mij de signature hole van de baan. Een par-3 van 158 meter vanaf een verhoogde tee die maar liefst 47 meter hoger ligt. Vanaf die hoogte ziet de green er echt heel klein uit. Maar wat een mooie hole! Hole 17 (hole 8 geel) is ook het vermelden waard. Het gaat hier om een par-4 van 343 meter met een lichte dogleg naar rechts, maar wel omhoog. Dat maakt hem toch langer dan je zou verwachten. De afslag moet je trouwens door een redelijk nauwe doorgang heen jassen wat het al extra moeilijk maakt. Lukt dat je niet, dan heb je een tussenslag nodig omdat je de green niet kan zien vanwege de dogleg. Een mooie uitdagende hole!
Hier zou je makkelijk een ansichtkaart van kunnen maken!
Trouwens, toen ik er speelde was het er zo rustig dat ik na 9 holes maar op het terras ben gaan lunchen voordat ik verder ging met de tweede negen holes. Als er geen wedstrijden zijn schijnt het trouwens heel normaal te zijn dat je na 9 holes even een pauze neemt, wel heel relaxed moet ik zeggen. Na afloop van de tweede negen is het trouwens geen straf om weer op dat zelfde terras te eindigen. Je hebt daar een mooi uitzicht over de baan en in de middagzon is het gewoon echt heerlijk genieten met een hapje en een drankje.
Ik ben heel verwend met de banen waar ik speel, maar ik heb deze baan toch wel heel hoog op mijn lijst van persoonlijke favorieten staan om nog eens naar terug te gaan!
Tekst en foto’s: Eric Veenhuyzen
